Карней: «Прыборы зусім не зафіксавалі вітаміну D. Яно і не дзіўна: месяцамі ў ізалятары не бачыш сонца»

— Дастаткова чалавека вярнуць у прымальнае існаванне — не цяплічнае, а самае звычайнае — і арганізм сам кампенсуе страчаныя кандыцыі, — піша Ігар Карней. — Што лішні раз пацвярджае: знаходжанне ў ненармальных умовах засценкаў разбурае як фізічна, так і псіхічна.

Таму, атрымаўшы дачасны бонус, найбольш хочацца, каб і іншыя калегі нарэшце вярнуліся да будзённасці без татальных абмежаванняў...

Два гады таму я важыў 97 кг, на момант нечаканага выдварэння быў 79, а за тры тыдні рэабілітацыі спакойна вярнуў пяцёрку: пры росце 186 см цяпер гэта аптымальныя суадносіны, хоць падтрымліваць іх пры мностве спакусаў надзвычай складана.

Канечне, здаравякі скідвалі шмат больш, аднак, каб страціць 50-60 кг, як Бабарыка, Фядута, Ціханоўскі, у маім выпадку засталася б толькі светлая памяць.

Так ці інакш, фізіяномія акруглілася, прыхаваўшы завостраныя скулы, на хрыбет чапляецца мяса, усё больш заўважныя парасткі валасоў нівелююць непамерныя вушы, нават нажытая паміж нарамі скукожанасць крыху распрамілася.

Адсутнасць усялякага тлушчу пасля турмы можа пацешыць хіба самалюбства: па выніках медабследавання легкадумны штучны інтэлект аўтаматычна спісвае скуру ды косці на актыўныя заняткі спортам, не напружваючыся жанглюючы 15 гадамі метабалічнага ўзросту.

З усяго ланцужка дэвітамінізацыі прыборы зусім не зафіксавалі вітаміну D. Яно і не дзіўна: месяцамі ў ізалятары не бачыш сонца, неба, ветру. Калі летась у сезон тонамі гнілі яблыкі, у памяшканні камернага тыпу да мяне не дакацілася ніводнае.

Першая садавіна патрапіла на стол пад канец восені, калі на гарнір пачалі даваць свежую звараную капусту. Іншы палажняк са словам «вітамін» не перакрыжоўваецца ні ў якім варыянце.

За пару гадоў паняцці памідор, агурок, радыска выветрываюцца з лексікону за непатрэбнасьцю. Перадусім датычна «экстрэмістаў», апрыёры пазбаўленых харчовых пасылак/перадач ды абмежаваных мінімальнай сумай атаваркі. Медычная бандэроль – амаль нерэальны квэст.

Карная сістэма, асабліва ў Беларусі, працуе на тое, каб пазбавіць асуджанага самага элементарнага. У тым ліку па частцы ежы, чаму і выходзяць людзі з-за кратаў у масе сваёй знясіленыя. Трымаюцца збольшага на тэхнічных функцыях сечкі — загрузіць у «топку», каб не спыніўся механізм унутранага спальвання.

Дарэчы, заракаўся, што пасля войска ніколі не дакрануся да апастылай пярлоўкі, але на строгім рэжыме сутыкнуўся з «выбуховай» навацыяй — мікст з гарохам. І давялося наступіць на горла ўласнаму гонару.

Зрэшты, важней не застацца без галоўнай зброі, лыжкі. Яна павінна быць заўсёды пры сэрцы, як аўтамат падчас бою. Забыўся — сядзі над місай галодны; хіба сямейнік падзеліцца сваім «вяслом» ці плюнеш на ўмоўнасці ды папрацуеш пальцамі.

Неяк абмяркоўвалі з заўгасам сталоўкі, чаму «боршч» незразумелага іржавага колеру, а звычайна вада нават не зафарбоўваецца, што само па сабе нонсэнс — паспрабуй адмыць бураковую пляміну ў хатніх умовах.

Адказ прывёў у ступар: першай умовай любога тэндэру на пастаўкі ў зону — таннасць. Прасцей кажучы, буракі — кармавыя, для каровак. Нібыта чырвоныя звонку, але якраз іржавыя ўнутры, у чым і давялося пераканацца падчас нарадаў (адно з тых абавязковых дзяжурстваў для «экстрэмістаў», дзе немагчыма адкупіцца цыгарэтамі.

Тое ж тычыцца і бульбы, не кожная паважаючая сябе свіння паквапіцца — суцэльныя рознакаляровыя метастазы. То бок, без аніякіх прыкметаў сорту, дзічка.  

Бясспрэчным далікатэсам прынята лічыць смажаную путасу — хоць нейкая разнастайнасць у сціплым асартыменце зняволеных. Але той жа заўгас адбіў апетыт, калі пачаў пералічваць, чаго толькі падчас патрашэння не выцягвалі з гэтага «падпальшчыка»! Як воўк – санітар лесу, так путасу падчышчае за ўсімі ў вадзе.

Наогул галоўнымі спажыўцамі гэтай непераборлівай рыбкі (яшчэ і з замашкамі канібалізму) — зверагаспадаркі, заапаркі, цыркавыя гастралёры, ну і зэкі. І тое праўда: мы што, горшыя за андатру ці нутрыю?

Што да мяса, то ў алюмініевую місу яно ўмоўна даходзіць у выглядзе так званага «белага мядзведзя» – варанае сала квінтэсэнцыі напаўпразрыстага тлушчу. Адрозна ад пярловага гароху, нават стан устоўлівага голаду не мог перасіліць агіду ад гэтай біямасы.

Апынуўшыся зноў у чалавечых умовах, натуральная спакуса – увапхнуць ў сябе ўсё, пра што ў няволі заставалася толькі мроіцца: здаравенны кавалак мяса, нармальную рыбіну, яечню са скваркамі, бліны самі па сабе, боршч чырвоны (!), салат з усяго са смятанай; клубніцы, чарэшню, родны яблык. І ўсё гэта адначасова запіць кефірам, таматным сокам, колай і півам

Галоднае вар’яцтва, якое ўрэшце хутка праходзіць, але няўжо ў ХХІ стагодзьдзі трэба даводзіць да такога здзеку?

У літоўскай калоніі, дзе нядаўна ўдалося пабываць, у арыштантаў пры засяленні запытваюць адносна іх кулінарных прыярытэтаў! І жыць там цалкам можна палажняком, бо існуе меню, ёсць выбар страў! Пры гэтым бесперапынная гуманітарная сувязь з домам і яшчэ атаварка на 300-500 еўра, якія зэкі зарабляюць на промцы, тады як іх беларускія калегі радуюцца 2-3 рублям.